Wzgórze Świątynne - Har HaBajit

Za czasów króla Salomona Wzgórze Świątynne mierzyło 500 x 500 łokci. Na jej teren można było dostać się przez 5 wejść:

Od strony południowej – podwójne wrota Chułdy

Od strony zachodniej – wrota Kifonus

Od strony północnej – wrota Tadi

Od strony wschodniej – wrota Szuszan

(Król Herod przy zwiększeniu terenu Wzgórza Świątynnego wybudował dodatkowe trzy bramy od strony zachodniej.)

Główną część Wzgórza Świątynnego stanowił przestrzenny plac, na którym wznosiła się Świątynia. Na pozostałej przestrzeni znajdowały się rożne budowle, w tym m.in.:

- Dom Nauki, gdzie studiowano oraz omawiano prawo talmudyczne.

- Sala, gdzie mogli przebywać służące w Świątyni niższej rangi.

- Zbrojownia, wypełniona bronią na wypadek ataku wroga.

- Pomieszczenie gospodarcze z narzędziami do przeprowadzenia prac remontowych.

- Budynek trębaczy, z którego dachu rozbrzmiewał dźwięk szofaru z nadejściem Szabatu, by ludność wiedziała, kiedy zaprzestać wszelkiej pracy.

Miejsce Najświętsze - Kodesz-HaKodaszim

Kodesz-HaKodashim - Najświętsze, jak sama nazwa wskazuje, był najświętszą częścią Świątyni. 

Do tego miejsca mógł wstępować jedynie arcykapłan i tylko raz w roku na Jom Kippur.

Wymiary Kodesz-HaKodashim były następujące:  20 łokci długości, 20 łokci szerokości i 40 łokci wysokości. Podłoga i ściany były pokryte złotem, podobnie jak w Sanktuarium.

W Kodesz-HaKodashim znajdował się kamień, wznoszący się nad ziemią na wysokość trzech palców. Po raz pierwszy ten kamień był odkryty przez przez Króla Dawida i Proroka Szmula.

Na tym kamieniu w czasach Pierwszej Świątyni znajdowała się złota Arka z tablicami Przymierza. Za czasów Króla Josziachu Arka była ukryta, natomiast w Drugiej Świątyni Arki nie było.

                                                              

 

 

 

 

 

 

Szaar Nicanor - Brama Nicanora - wejście do Świątyni.

 

Brama Nicanora prowadziła z Dworu Kobiet (Ezrat-Naszim) do wewnętrznego dziedzińca Świątyni (Azar). Skrzydła bramy wykonane z brązu zdobiły wyszukane płaskorzeźby na całej powierzchni. Każde skrzydło mierzyło 5 x 20 łokci.

Bramę ofiarował Świątyni człowiek o imieniu Nicanor - stąd nazwa: „Brama Nicanora”. 

Podczas transportu skrzydeł bramy wraz z całym osprzętem z Egiptu do Judei, rozpętał się straszliwy sztorm. Załoga statku była zmuszona wyrzucić jedno ze skrzydeł za burtę. Gdy sztorm nieco zmalał, żeglarze postanowili pozbyć się też drugiego skrzydła, ale Nicanor, dowiedziawszy się o tych zamiarach, oświadczył, że jeżeli wyrzucą bramę za burtę, to niech wyrzucą też jego. Dzięki jego poświęceniu, zdarzył się cud -  nagle burza całkowicie ucichła. A gdy statek przycumował do brzegu Judei, żeglarze ujrzeli  wyrzucone skrzydło bramy kołyszące się tuż obok na powierzchni wody w zatoce. 

Wszystkie drzwi Świątyni były pokryte złotem, z wyjątkiem Bramy Nicanora.  Mędrcy chcieli, by lud widział  "cudowną bramę" w jej oryginalnej formie. Zresztą bramę wypolerowano na wysoki połysk, tak że lśniła jaśniej niż złoto.

 

 

Mizebach-Achocon -

Zewnętrzny Ołtarz do składania ofiar

Ołtarz, gdzie składano ofiary, był przeznaczony, m.in: 
w części górnej składano całopalenia całopalenia ofiar;
ściany ołtarza były wykorzystywane do skraplania krwią określonych ofiar, zgodnie z przepisami Tory (Zrikat-Adam).
Przy samym ołtarzu było kilka ramp zbudowany na południowej ścianie.
Ołtarz do składania ofiar był wykonany z niedużych kamieni, wapnia, żywic i glazury. Kamienie były idealnie gładkie, bez jakichkolwiek nierówności czy zarysowań. Kamieni tych nigdy nie dotykały narzędzia metalowe, gdyż metal może skrócić życie człowieka, przeznaczeniem zaś Mizebach-Achocon było przedłużenie życia człowieka.