W Midraszu jest napisane o tym, jak Mojżesz zwrócił się do Haszem z pytaniem: po co Żydom była dana Tora, przecież żyjemy w materialnym świecie. Otoczeni rozmaitymi udogodnieniami, osiągnięciami cywilizacyjnymi, jak również pogrążeni w codzienne problemy życiowe, z łatwością możemy oddalić się od tego, co nakazał im B-g. Stwórca wówczas odpowiedział :”Ustanowię micwę o cicit – patrząc na nie, naród Izraela będzie pamiętał o nakazach B-skich, będzie pamiętał o micwach – będzie pamiętał o tym, że B-g wybrał ten naród pośród narodów Świata i podarował mu Torę.

Cicit, to są frędzle z naturalnego włókna (len, wełna) przymocowane do specjalnego rodzaju koszuli (prostokątna chusta z otworem na głowę) noszonej przez mężczyzn na co dzień, zwanej też talit katan/tałes kutn lub też przywiązane do czterech rogów chusty modlitewnej (talit), zakładanej przez mężczyzn na głowę i ramiona w czasie modlitwy.

Gematria, czyli znaczenie liczbowe, słowa „cicit” - ציצית– równa się liczbie 600. Każdy frędzel to: osiem nici oraz pięć supłów, razem jest cztery frędzle – sumując te liczby, liczba gematrii razem wynosi 613 (600+8+5) – właśnie tyle micw zawiera Tora

W parszy „Szlach” zawarta jest micwa o noszeniu cicit (Księga Bamidbar, rozdz. 15:37-41). Micwa noszenia cicit jest ściśle związana poprzez modlitwę Szema z trzema innymi przykazaniami: odmawiania modlitwy Szema, mocowania mezuzy na framudze drzwi domu i zakładania tefilin.

Przy zakładaniu cicit (talit katan) odmawia się błogosławieństwo:

Baruch Ata Haszem, Elokejnu Melech haolam, Aszer kidszanu bemicwotaw, weciwanu al micwat cicit.

Błogosławionyś Ty, Haszem, Bóg Nasz, Król świata, który uświęcił nas swoimi przykazaniami i dał nam przykazanie (noszenia) cicit.

Przy zakładaniu tałesu mówi się:

Baruch Ata Haszem, Elokejnu Melech haolam, Aszer kidszanu bemicwotaw, weciwanu lehit'atef bacicit.

Błogosławionyś Ty, Haszem, Bóg Nasz, Król świata, który uświęcił nas swoimi przykazaniami i nakazał nam okrywać się (okryciem z) cicit.

Jedynym kryterium koszerności ryby jest posiadanie przez nią płetw i łusek. Ryby nie potrzebują rytualnego uboju (szchity) żeby ich mięso było koszerne. Koszerne gatunki to, między innymi, karp, flądra, halibut, śledź, makrela, łosoś, pstrąg, szczupak, sandacz i wiele innych. Do nie-koszernych należą: rekin, węgorz, oraz wszystkie tzw. „owoce morza” (ośmiornice, krewetki, kraby, małże i inne).
Definicja „płetwy” i „łuski” według Tory jest nieco inna niż w potocznych znaczeniu tych słów. Nie każda „rybia łuska” jest nią według Tory. Dlatego najlepiej jest  kupować ryby u sprawdzonego dostawcy, który zna się na ich koszerności.
Gdy kupujemy rybę w zwykłym sklepie, najlepiej by była cała, tak, by widoczne były płetwy i łuski. Jeżeli ryba jest kupowana w kawałkach (czy to dzwonka, czy też filety) – to starajmy się kupować tylko w koszernych sklepach. Mamy wtedy pewność, że nóż użyty do krojenia jest koszerny, podobnie jak i inne narzędzia i naczynia używane do przygotowania ryby.
Ryby w puszkach lub słoikach, takie jak tuńczyk, śledzie czy sardynki wymagają odpowiedniego certyfikatu koszerności. Ryby wędzone nie mogą być wędzone razem z nie-koszernymi gatunkami, więc de facto również powinny posiadać certyfikat koszerności.

Hebrajskie słowo "kaszer" oznacza "pasujący, nadający się". Prawa koszerności określają, jakie jedzenie nadaje się dla Żydów. Prawa te zostały nadane nam przez Boga na pustyni po wyjściu z niewoli egipskiej. Mojżesz przekazał je ludowi i zapisał najważniejsze z nich w Księdze Kapłańskiej (rozdział 11) oraz Księdze Powtórzonego Prawa (rozdział 14). Szczegółowe przepisy były przekazywane ustnie przez kolejne pokolenia i ostatecznie zostały zapisane w Misznie i Talmudzie. Do tych praw przez wieku rabini dodawali kolejne zarządzenia, by mieć pewność, że ludzie nie złamią ich nawet nieumyślnie.
Przez cztery tysiące lat żydowskiej historii przestrzeganie praw koszerności było centralnym punktem żydowskiego życia i podstawą żydowskiej tożsamości. Bardziej chyba niż jakiekolwiek inne przykazanie, koszerność dowodzi, że judaizm nie jest zwykłą religią, podobną do wielu innych. Dla Żydów świętość nie jest przypisana do pewnych miejsc czy osób, ale jest raczej częścią dnia codziennego, częścią zwykłego życia - całe życie jest święte. Nawet tak przyziemna i materialna czynność jak jedzenie jest niezwykłym duchowym doświadczeniem.

Jest taka szczególna micwa, która może być wypełniona tylko jeden raz w roku, jest nią błogosławieństwo odmawiane gdy widzi się po raz pierwszy w roku na wiosnę kwitnące drzewo owocowe:
Baruch Ata Adonaj Eloheinu melech haolam, szelo chisar beolamo dawar, uwara wo brijot towot weilanot towim lehanot bahem bnei adam.
(Błogosławiony jesteś Ty Haszem, nasz Bóg, Król świata, że na Jego świecie nie brak niczego i, że stworzył na nim dobre dzieła i dobre drzewa, by korzystali z nich ludzie.)
Błogosławieństwo to można odmówić w ciągu miesiąca Nissan, który w Torze nazywany jest "wiosennym miesiącem". Odmawia się je, gdy widzi się co najmniej dwa kwitnące drzewa owocowe. Wielu ludzi specjalnie odwiedza w tym czasie ogrody botaniczne, by móc powiedzieć to błogosławieństwo i wypełnić to piękne przykazanie.